15 en 16 maart
Blijf op de hoogte en volg Thecla en Maria
17 Maart 2014 | Oeganda, Kisoro
Zaterdag 15 en zondag 16 maart:
Het is weekend, maar staan om 8.00 op, want we hebben beloofd Carolyne te helpen met de weeskinderen, die 1,5 uur bezig worden gehouden met allerlei spelletjes. Behalve Carolyne en wij komen ook de dochter van Carolyne, Floor, en Arne haar man die een rondreis door Oeganda maken.
Wij dachten dat we naar de speelkamer van de kinderafdeling zouden gaan waar we ongeveer 20 weeskinderen zouden treffen. Maar het blijkt dat we in het health center moeten zijn, waar ons 150 kinderen verwachtingsvol zitten aan te staren. De kinderen zijn rustig en blijven keurig op hun plekje zitten. Deze kinderen hebben geen ouders maar zijn wel in een familie opgenomen, maar we weten niet wat hun status daar is . Ze zien er wel goed gevoed uit.
Gelukkig is Kato er, een Oegandese verpleegkundige die de hele groep toespreekt en de boel leidt. Op het teken van Kato gaan alle kinderen staan en zingen ons toe. Echt geweldig!!
Daarna gaan alle kinderen naar buiten om daar een beker pap te nuttigen.
Ondertussen leggen wij allerlei materialen klaar, waar straks de kinderen in groepen, geselecteerd op leeftijd, mee gaan werken. Zo kunnen ze schilderen, plakplaatjes plakken, vouwen. De grotere kinderen kunnen kralen rijgen en mandala’s kleuren.
Ineens heeft de knutselruimte een heel andere uitstraling want alle werkjes moeten worden opgehangen.
Als afscheid wordt uit volle borst een afscheidslied voor ons gezongen, zo lief!!
's Middags na een flinke regenbui eindelijk weer volop internet, dus kunnen weer wat foto’s en verslagen op de weblog zetten.
Zondag willen we eigenlijk naar de kerk, maar het is zulk lekker weer dat we besluiten niet te gaan, We ontbijten buiten en blijven daar lekker de gehele morgen zitten. Lezen en kletsen wat. Snel nog een handwasje en dan kunnen we weer een week vooruit.
Al gauw krijgen we bezoek van 3 kleine buurkindertjes. Ze kwebbelen, zingen en rennen er wat af. Als ze toch wel echt brutaal worden laten ze zich gemakkelijk weg sturen.
We doen wat boodschappen buiten de poort en eten een patatje bij Regelarathe, die trots is op het feit dat ze wat Engels heeft geleerd van Waltraud. De patatten lijken meer op oma”s smulfrieten, ze worden op een bordje geserveerd met gesneden witte kool waarvan wij hopen dat dit met schone handen is gedaan. Dit zullen we gauw genoeg merken.(we hebben diarree remmers mee)
Vandaag hebben we op papier gezet wat ons in het algemeen is opgevallen:
.
Te laat op het werk komen, gebruik van de mobieltjes tijdens het werk, indeling van de zalen is erg onoverzichtelijk, rommelig papierwerk, er wordt soms met 15 man tegelijk visite gelopen, infusen staan meer plat dan dat ze lopen of hangen afgekoppeld naast de patiënt, waaknaaldjes worden nooit geflusht (doorgespoten met zoutoplossing) Ok patiënten worden niet verkoeverd maar komen gelijk terug, hier lijkt weinig controle op. Patiënten worden niet aangespoord om te mobiliseren post ok. Er is geen fysio, dus dat moeten ze zelf doen.
Het wonden verbinden gebeurt met veel aandacht en gebeurt ook hygiënisch. De verpakking van de steriele handschoenen wordt gebruikt om de materialen op te leggen en dan wordt de wond met heel veel aandacht gereinigd en opnieuw met steriele gazen verbonden.en als de patiënt het kan betalen gaat er honing in (moeten ze zelf meenemen)..Het afval wordt netjes in een daarvoor bestemde emmer gegooid. De emmer zelf zou wel wat beter schoon gemaakt kunnen worden. De wondverpleegkundige geeft wel uitleg over de wondbehandeling aan de leerling.
Tussen het opmaken van de bedden worden de handen gereinigd met een alcoholdoekje of soms met water en zeep, al gebeurt dat ook niet consequent.
Pijnstilling wordt niet consequent gegeven. Patiënten lijken ook een hoge pijngrens te hebben. Vooral Robert hamert op pijnstilling, de andere artsen niet.
De ziektebeelden die we hier zien : osteomyelitis (infectie vh bot), met ernstige gevolgen en veel bij jongere mensen, veel (verkeers)ongevallen, veel acute buiken met fatale afloop, veel abcessen, veel conservatieve behandelingen van femur # (bovenbeen breuk) met tractie.(gewichten of een zak zand) . Verder valt het op dat heel weinig diabetici en galblaaslijden voorkomt.
De bezoektijden worden zeer strikt gehanteerd, en dat werkt !
De portier,, een heel klein mannetje heeft flink de touwtjes in handen en is er maar wat druk mee om mensen in en uit te laten. Hij kent iedereen en doet alles op een leuke spontane manier die iedereen accepteert.
Leerlingen zijn met veel en lopen er daardoor soms wat verloren bij en merendeel toont ook zelf niet veel initiatieven..Ze worden wisselend begeleid, afhankelijk van wie er werkt, Robert betrekt de leerlingen heel goed in het proces en laat ze zelf nadenken. Ze hebben ook een aftekenboekje en moeten handelingen voor een beoordeling doen. De feedback wordt wel netjes achteraf gegeven en niet bij de patiënt.
Als een patiënt naar huis gaat wordt het bed niet gereinigd en ook de deken niet vervangen.
Vooral de mannenzaal zou een opknapbeurt kunnen gebruiken, deze is echt goor.
Evenals het meubilair, zowel de bedden, zeker de matrassen maar ook nachtkastjes en infuusstandaarden zijn aan vervanging toe.
Wat ook opvalt dat er niemand rookt, ook familie die buiten vertoeft hebben we tnt nooit zien roken. Zelfs het personeel niet.
Wat wel heel fijn is dat alle medewerkers zo relaxed en lief zijn voor elkaar en ook voor de patiënten.
Wij denken dat ze veel efficiënter zouden kunnen werken maar of dit nodig is vragen wij ons af, ze hebben namelijk tijd genoeg.
Een aantal van deze zaken gaan we deze week subtiel bij het afdelingshoofd aankaarten, waarbij we zeker de positieve dingen zullen benoemen. Zij moeten het natuurlijk wel doen in deze omstandigheden en met de middelen die voorhanden zijn. We merken aan dr. Schreve
dat hij na zoveel jaar hier gewerkt te hebben, zich gemakkelijk lijkt te schikken in de methodes en lokale inzichten, hij doet wat hier mogelijk is en dat is goed.
Onze eerste indruk is zeker niet slecht, en de patiënten lijken tevreden, en dat is waar het om gaat.
Misschien doen wij wel teveel wat zij te weinig doen !?
We blijven heel nieuwsgierig naar de komende weken.
Het is weekend, maar staan om 8.00 op, want we hebben beloofd Carolyne te helpen met de weeskinderen, die 1,5 uur bezig worden gehouden met allerlei spelletjes. Behalve Carolyne en wij komen ook de dochter van Carolyne, Floor, en Arne haar man die een rondreis door Oeganda maken.
Wij dachten dat we naar de speelkamer van de kinderafdeling zouden gaan waar we ongeveer 20 weeskinderen zouden treffen. Maar het blijkt dat we in het health center moeten zijn, waar ons 150 kinderen verwachtingsvol zitten aan te staren. De kinderen zijn rustig en blijven keurig op hun plekje zitten. Deze kinderen hebben geen ouders maar zijn wel in een familie opgenomen, maar we weten niet wat hun status daar is . Ze zien er wel goed gevoed uit.
Gelukkig is Kato er, een Oegandese verpleegkundige die de hele groep toespreekt en de boel leidt. Op het teken van Kato gaan alle kinderen staan en zingen ons toe. Echt geweldig!!
Daarna gaan alle kinderen naar buiten om daar een beker pap te nuttigen.
Ondertussen leggen wij allerlei materialen klaar, waar straks de kinderen in groepen, geselecteerd op leeftijd, mee gaan werken. Zo kunnen ze schilderen, plakplaatjes plakken, vouwen. De grotere kinderen kunnen kralen rijgen en mandala’s kleuren.
Ineens heeft de knutselruimte een heel andere uitstraling want alle werkjes moeten worden opgehangen.
Als afscheid wordt uit volle borst een afscheidslied voor ons gezongen, zo lief!!
's Middags na een flinke regenbui eindelijk weer volop internet, dus kunnen weer wat foto’s en verslagen op de weblog zetten.
Zondag willen we eigenlijk naar de kerk, maar het is zulk lekker weer dat we besluiten niet te gaan, We ontbijten buiten en blijven daar lekker de gehele morgen zitten. Lezen en kletsen wat. Snel nog een handwasje en dan kunnen we weer een week vooruit.
Al gauw krijgen we bezoek van 3 kleine buurkindertjes. Ze kwebbelen, zingen en rennen er wat af. Als ze toch wel echt brutaal worden laten ze zich gemakkelijk weg sturen.
We doen wat boodschappen buiten de poort en eten een patatje bij Regelarathe, die trots is op het feit dat ze wat Engels heeft geleerd van Waltraud. De patatten lijken meer op oma”s smulfrieten, ze worden op een bordje geserveerd met gesneden witte kool waarvan wij hopen dat dit met schone handen is gedaan. Dit zullen we gauw genoeg merken.(we hebben diarree remmers mee)
Vandaag hebben we op papier gezet wat ons in het algemeen is opgevallen:
.
Te laat op het werk komen, gebruik van de mobieltjes tijdens het werk, indeling van de zalen is erg onoverzichtelijk, rommelig papierwerk, er wordt soms met 15 man tegelijk visite gelopen, infusen staan meer plat dan dat ze lopen of hangen afgekoppeld naast de patiënt, waaknaaldjes worden nooit geflusht (doorgespoten met zoutoplossing) Ok patiënten worden niet verkoeverd maar komen gelijk terug, hier lijkt weinig controle op. Patiënten worden niet aangespoord om te mobiliseren post ok. Er is geen fysio, dus dat moeten ze zelf doen.
Het wonden verbinden gebeurt met veel aandacht en gebeurt ook hygiënisch. De verpakking van de steriele handschoenen wordt gebruikt om de materialen op te leggen en dan wordt de wond met heel veel aandacht gereinigd en opnieuw met steriele gazen verbonden.en als de patiënt het kan betalen gaat er honing in (moeten ze zelf meenemen)..Het afval wordt netjes in een daarvoor bestemde emmer gegooid. De emmer zelf zou wel wat beter schoon gemaakt kunnen worden. De wondverpleegkundige geeft wel uitleg over de wondbehandeling aan de leerling.
Tussen het opmaken van de bedden worden de handen gereinigd met een alcoholdoekje of soms met water en zeep, al gebeurt dat ook niet consequent.
Pijnstilling wordt niet consequent gegeven. Patiënten lijken ook een hoge pijngrens te hebben. Vooral Robert hamert op pijnstilling, de andere artsen niet.
De ziektebeelden die we hier zien : osteomyelitis (infectie vh bot), met ernstige gevolgen en veel bij jongere mensen, veel (verkeers)ongevallen, veel acute buiken met fatale afloop, veel abcessen, veel conservatieve behandelingen van femur # (bovenbeen breuk) met tractie.(gewichten of een zak zand) . Verder valt het op dat heel weinig diabetici en galblaaslijden voorkomt.
De bezoektijden worden zeer strikt gehanteerd, en dat werkt !
De portier,, een heel klein mannetje heeft flink de touwtjes in handen en is er maar wat druk mee om mensen in en uit te laten. Hij kent iedereen en doet alles op een leuke spontane manier die iedereen accepteert.
Leerlingen zijn met veel en lopen er daardoor soms wat verloren bij en merendeel toont ook zelf niet veel initiatieven..Ze worden wisselend begeleid, afhankelijk van wie er werkt, Robert betrekt de leerlingen heel goed in het proces en laat ze zelf nadenken. Ze hebben ook een aftekenboekje en moeten handelingen voor een beoordeling doen. De feedback wordt wel netjes achteraf gegeven en niet bij de patiënt.
Als een patiënt naar huis gaat wordt het bed niet gereinigd en ook de deken niet vervangen.
Vooral de mannenzaal zou een opknapbeurt kunnen gebruiken, deze is echt goor.
Evenals het meubilair, zowel de bedden, zeker de matrassen maar ook nachtkastjes en infuusstandaarden zijn aan vervanging toe.
Wat ook opvalt dat er niemand rookt, ook familie die buiten vertoeft hebben we tnt nooit zien roken. Zelfs het personeel niet.
Wat wel heel fijn is dat alle medewerkers zo relaxed en lief zijn voor elkaar en ook voor de patiënten.
Wij denken dat ze veel efficiënter zouden kunnen werken maar of dit nodig is vragen wij ons af, ze hebben namelijk tijd genoeg.
Een aantal van deze zaken gaan we deze week subtiel bij het afdelingshoofd aankaarten, waarbij we zeker de positieve dingen zullen benoemen. Zij moeten het natuurlijk wel doen in deze omstandigheden en met de middelen die voorhanden zijn. We merken aan dr. Schreve
dat hij na zoveel jaar hier gewerkt te hebben, zich gemakkelijk lijkt te schikken in de methodes en lokale inzichten, hij doet wat hier mogelijk is en dat is goed.
Onze eerste indruk is zeker niet slecht, en de patiënten lijken tevreden, en dat is waar het om gaat.
Misschien doen wij wel teveel wat zij te weinig doen !?
We blijven heel nieuwsgierig naar de komende weken.
-
17 Maart 2014 - 18:54
Everline:
We horen van Jos elke zaterdag ook een kleine update en waren zodoende al op de hoogte van de kindermiddag. Tjeetje 150 kinderen!! Druk,maar ook heel leuk en met veel plezier. Ook wat oudere kinderen volgens de foto?
Hetgeen jullie beschrijven van het ziekenhuis, lijkt veel op wat we in Azie gezien hebben. Wat zijn we dan verwend in Nederland en is de zorg ondanks bezuinigingen en bureaucratie nog steeds goed.
Geniet van jullie tijd, het is zo voorbij...
Liefs Everline
-
17 Maart 2014 - 19:12
Anita Pierik:
Wat een ontzettend leuke ervaring. Wouw150 kids. Hebben julli
xelf ook nog wat geknutseld?
De opsomming die jullie doen is herkenbaar. Er is zooo veel.
Om jezelf er niet in te verliezen zou ik 1of 2 keuzes maken.
En dan maar horen wat de staf er van vindt.
Die opknapbeurt is mogelijk iets voor volgende 2. Geld inzamelen
voor verf. Of misschien wel alle nachtkastjes.
Ik heb bij JP destijds nog wel gesproken over andere manier van
visite lopen. Dames en herenzaal apart. Zo krijgen ll ook meer verantwoordelijkheid
en letten dan beter op met vidite lopen. Krijgen meer inzicht.
Succes met jullie ideeën. Ik ben benieuwd! !
Liefs Anita -
17 Maart 2014 - 21:09
Edith :
Inderdaad; hoe herkenbaar zijn jullie verhalen!
Leuk ook om de foto's te zien (niets veranderd). Zijn jullie al bij de koffiepot in Kisoro geweest, dit heeft Waltraud onder haar hoede. Doe haar de groetjes!!
Ben benieuw in welk huis jullie verblijven en of jullie Skontina al hebben ontmoet? Hopelijk is ze nog steeds in dienst van de Nederlandse artsen; erg wennen om haar de klusjes in huis te laten doen terwijl je voor je gevoel zelf tijd genoeg hebt.....maar voor haar levert het een zakcentje op!! Ook deed ze voor ons wel eens een boodschap op de markt.
Succes op de afdeling en tot op het weblog, lieve groeten Edith
-
18 Maart 2014 - 20:16
Leon Beek:
Mooie reacties. Voor ons zijn deze constateringen erg waardevol voor het bepalen van ons beleid ten aanzien van de acties die wij ondernemen om de ziekenhuizen te ondersteunen. Mooi werk.
-
20 Maart 2014 - 14:56
Ineke:
H0i Theca en Maria,
Wat een ervaringen, we genieten van jullie verhalen, en die prachtige fotos .ik vraag me af of jullie daar nu volledig meedraaien in het ziekenhuis of daarnaast ook andere taken hebben. Er is in ieder geval veel te doen en wat fijn dat jullie ook een eigen plek hebben om lekker tot rust te komen!
geniet van jullie tijd!
liefs Ineke -
21 Maart 2014 - 11:30
Saskia Disbergen:
Hallo Dames,
Super leuk om jullie verhalen te lezen..
Bijzonder hoe ze zich daar redden lijkt me, maar mooi om te zien!
Ik wens jullie veel plezier daar dat er nog maar veel mooie en bijzondere dingen op jullie af mogen komen!
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
