3 t/m 6 april

Donderdag 3 april
Vandaag een nieuwe uitdaging, we kijken mee op de operatieafdeling.
We maken kennis en overhandigen de meegebrachte materialen waaronder scharen, pincetten
hechtsets e.d. Ze duiken er op af en graaien erin als kleine kinderen in een grabbelton.
Enthousiast zijn ze zeker ! nadat we ons in een OK hemd hebben gehesen ( one size ) met dito sandalen ( one size ), een pietenmuts en een stoffen mondmasker laten we ons fotograferen.
Bij navraag blijken ze deze outfit ook beter te vinden dan ons broekpak; zeker vanwege onze mooie benen, ha, ha.
Dan komen we op de OK., waar de slangen van de beademingsapparatuur uit het raam hangen ter afzuiging, als ware het de wasdroger.
Voor het echt begint, valt de stroom uit, waar niemand warm of koud van wordt. Op zoek naar de generator en kijken of de stekkers passen. Met veel geweld worden de palletjes aan de kant gedrukt, maar het lukt allemaal.
De patiënt ligt op tafel, waar totaal niet naar wordt omgekeken.
Terwijl de assistente met de ene hand steriel staat, is ze met de andere hand druk met haar mobiel, in wat lijkt, een privé gesprek. Met elkaar hebben ze het heel gezellig maar ze drukken wel regelmatig de beademingsballon in. Dit moet jammergenoeg handmatig, want er mist een koppelstuk van de beademingsmachine !?
Robert opereert ondertussen rustig verder en lijkt volledig vertrouwen te hebben in “ papa” en zijn kornuiten ( het anesthesieteam bestaat uit alleen anesthesie assistenten, er is geen anesthesist ). Na wat ongemakken; de patiënt lijkt wakker te worden, in het bot vastzittende boor, gaat de patiënt in goede conditie naar de afdeling.
Dan aan de koffie, wat een gezellige bijeenkomst wordt met droge boterhammen die als cake geserveerd worden.
Het team is erg geïnteresseerd in ons, in ons persoonlijk en in de Nederlandse cultuur .
We zijn van harte nog eens welkom op de OK.
s‘ Middags gaan we bezig met ons project, infuuspalen en bedschermen zijn hard aan vervanging toe. Ze vallen van ellende uit elkaar, een grote roestbende, wat erg onhygiënisch is.
Wordt vervolgd.

Vrijdag 4 april
Vandaag weer een indrukwekkende artsenvisite . Een jonge vrouw ( 3 maanden zwanger) is door de bliksem getroffen. Over haar gehele linkerzijde heeft ze brandwonden. Haar zwangerschap wordt niet benoemd. Bij navraag door ons, wordt controle niet direct nodig geacht. Op dezelfde zaal weer 3 nieuwe mishandelingen, waarbij veel hoofdletsel en kneuzingen gezien worden. Zelfs een 80 jarige met een hoge dwarslaesie, heel erg triest.
Er is geen psycholoog of maatschappelijk werk. Het lijkt zelfs wel een maatschappelijk aanvaard probleem.
Tevens weer een jongetje waarbij het hele gezichtje is verbrand door kokend water.
Hij kan zelfs zijn ogen niet openen door de zwelling.
Weer valt op dat niemand klaagt. Zelfs de kinderen ondergaan gelaten wat ze overkomen is.
We sluiten deze ellende af met het vooruitzicht van een weekendje weg.
Om 13.00 uur staat de taxi voor, zoals afgesproken. Evelyn zwaait ons uit, meelevend als altijd. Het weer is stralend. Onze chauffeur Robert is een rustige, leuke jongeman die al een jaar of 7 toergids is. Hij heeft moderne ideeën over de man/vrouwverhoudingen in het gezin.
Hij verafschuwt de luie houding van veel mannen in Oeganda., terwijl de vrouwen lange dagen maken met hard werken. Het eerste gedeelte van de rit gaat over een mooi geasfalteerde weg, aangelegd door Israeliers. De omgeving is prachtig.
We komen langs bamboebossen en er lopen Baboons (Bavianen) langs de weg. Voor de foto willen deze wel poseren ! Robert vertelt dat ze genoeg te eten hebben en daarom wel op afstand blijven, en echt niet door het open raam zullen komen. Het oerwoud oogt als broccoli door de dichte bebossing. (In Oeganda noemen ze dit Canope). Nadat we langs de eucalyptusbossen zijn gereden en op 2000 meter hoogte zitten, slaan we rechtsaf voor een 12 km lange “ dirt road “ .De benaming spreekt voor zich.
Het uitzicht is overweldigend mooi ! Kilometers van te voren hebben we al uitzicht over het meer met de vele eilanden. Volgens afspraak worden we in Rutinda afgehaald. Wij waren er allebei van overtuigd niet in een kano te stappen en niet te gaan zwemmen, dus kiezen we voor een motorboot.
We vertrekken richting Bushara Island. Daar aangekomen moeten we met onze bagage naar boven klimmen. Als twee hijgende paarden komen we bij de receptie, waar we heel hartelijk worden ontvangen met een drankje. De cottage biedt een mooi uitzicht over het Lake Bunyonyi ( eiland van de kleine vogels).
Het Bushara Island Camp beoogt ECO-toerisme te bevorderen. Dat was wel te merken !
Geen stromend water, onder de toiletpot zat een gat in de grond, waar je na je behoefte een schep as over moest gooien. Gebuikt papier in een emmertje ernaast. Ook 3 dagen geen stroom. Weet je hoe pikkedonker het daar is !
Verder stikt het van de muggen, (geen malaria) dus mondje dicht. Met dit alles was prima en relaxed te leven. Op tijd naar bed, want morgen, vroeg weer op.

Zaterdag 5 april
Opstaan om 06.30 uur want we worden om 07.00 uur voor het ontbijt verwacht.
Om 08.00 uur is de geplande toer naar de moerassen. Het is wat nevelig en het motregent maar dat geeft wel een mysterieus sfeertje.
Het was wel een uur varen naar het einde van het meer, waar het moeras begint.
Onderweg spotten we wat vogels en veel waterlelies. Als de boot wordt stilgelegd ervaren we een enorme rust. Op de terugweg leggen we aan voor een bezoek aan de Pygmeeen.
Maar dan …. Als berggeiten beklimmen we een zeer steile, gladde helling wat ons enorm veel energie kost en best eng is. Patrick de toergids heeft gelukkig sterke, helpende handen. Boven gekomen staan een stel haveloos geklede kinderen ons op te wachten. De kleertjes zijn stuk en staan stijf van het vuil. Aangekomen bij de Pygmeeëngemeenschap (de Batwa) staan ze al voor ons klaar, ze weten dat we komen. De Pygmeeen zijn het allerarmste volk in Oeganda, en worden met de nek aangekeken. Grote armoede, ondanks dat ze van de regering een paar huisjes, 1 koe, een geit en een paar kippen hebben gekregen. Ze leven van handwerk ( souvenirs) en van mensen die ze bezoeken. Ondanks hun lage levensstandaard ogen ze tijdens zang en dans, gelukkig, en dat kunnen ze, zelfs de kleintjes. Het feit dat Thecla meedoet, resulteert in een huwelijksaanzoek ! NO WAY !
Het is allemaal zeer indrukwekkend, en wij waren van mening ze wat meer te moeten geven dan gebruikelijk ( sponsorgeld). Ze zijn er zichtbaar blij mee. Patrick besluit een andere weg terug te nemen, ziet ons, denken wij, anders van de berg af storten.
We lopen met een sliert kinderen de heuvel weer af : net als in” The Sound of Music “ .
Het is een ontzettend glibberig pad, waar Maria weer eens onderuit gaat. “ Ooo Maria” roept Thecla tot grote hilariteit van de hele kinderschaar. Ze blijven “ Ooo Maria “ roepen in koor, en schaterlachen het uit. Als we onder aan de heuvel komen, zit het “Vader Jacob” er wel in, vooral het Bim Bam Bom !!
Bij het wegvaren worden we uitbundig uitgezwaaid.
s ‘ Avonds is er nog geen stroom, buiten wordt een groot vuur aangelegd en binnen de grote, open haard aangestoken.
We eten Grayfish (garnalen) uit het Bunyonyi meer. Heerlijk !!!

Zondag 6 april
De zondag is een prachtige dag en beginnen we met een bananen-pancake en vers fruit.
We wandelen het eiland rond ( 1.8 km) en gaan na de lunch, terug naar Mutolere.
Tijdens de rit vertellen we over het huwelijksaanzoek, waarop Robert vraagt of we het boek “The white Masai” kennen. Het verbaast ons dat dit boek in Oeganda wordt gelezen. Hij noemt Thecla, Muzungo Pygmee. (Blanke Pygmee).
Thuis alle apparaten aan de stroom en wij onder de douche.
Fris gewassen en onder het genot van een wijntje , bekijken we de foto’s en filmpjes en genieten nogmaals van dit weekend !